“Μάνα Μ’ όλο που για τη μορφή σου γεννήθηκαν οι υπερθετικοί βαθμοί, όλων των όμορφων επιθέτων, η γλώσσα γονατίζει στο μεγαλείο σου, αδυνατούν οι λέξεις. Επαίτης τους ο ποιητής χωλαίνει. Πώς να περιγραφεί η χιλιόμορφη όψη σου;

Καθρεπτίζεις και καθρεπτίζεσαι απ’ όλο το σύμπαν. Η μυστική σου σύνθεση νικά τη λογική. Γίνεσαι απρόσμενη, απρόβλεπτη, δυσανάλογα δυνατή, όσο η αγάπη. Είσαι κρυμμένη πίσω απ’ όλα τα θαύματα αυτού του κόσμου. Εξίσου μοναδική πέρα από τα σύνορα, εθνικότητες, φυλές, ηλικίες.

Μάνα, πηγή της δημιουργίας. Ο κόρφος σου πάντα ζουμερός, χορταστικός, μυρωδάτος, σαν Αυγουστιάτικη φρουτιέρα. Η αγκαλιά σου!!! ακριβό ελιξίριο στον πόνο μας. Αγία Τράπεζα των ονείρων μας, των προσδοκιών μας.

Μάνα που ζεις μέσα από μας για μας. Πλάθεις το δικό σου, Προσωπικό ημερολόγιο με τη γέννηση μας. Γιορτές σου οι ξεχωριστοί της ζωής μας σταθμοί. Μάνα της προσμονής, της συγχώρεσης.

Μάνα που ζύγι δεν γνώρισε η αγάπη σου, το δόσιμο σου. Είσαι η μόνη που κρίνεις με την καρδιά. Η μόνη που νιώθεις όσα δεν γνωρίζεις. Κρυφός σου φόβος και αγωνία ο χρόνος που κυλά ακόμη κι αν το παρόν σε πονά και το μέλλον σε προβληματίζει όχι γατί γερνάς μα γιατί μεγαλώνουμε. (Στ΄ αλήθεια πιστεύεις πως η παράταση στα κανακέματα τον νικά;)

Μάνα, συντρόφισσα της καρτερίας και της ελπίδας. Με κρυμμένη αγωνία, πάντα πίσω από μια πόρτα, αφουγκράζεσαι το μέλλον. Ευλογημένοι όσοι σε γνώρισαν, κι η μνήμη τους φυλάκισε το χάδι σου, το φιλί σου, την αγκαλιά σου, τη μυρωδιά σου. Μη πιστέψεις ποτέ στο κόψιμο του ομφάλιου λώρου σου.

Η αγάπη για σένα τον θρέφει, τον θεριεύει. Συ, που ίσως γεννάς χωρίς ν’ αγαπήσεις, πεθαίνεις μόνο, και κάθε μέρα, σαν από τα παιδιά σου δεν ΑΓΑΠΗΘΕΙΣ."

Μαρία Κομπατσιάρη