Περίληψη
Εκείνη που αντέδρασε περισσότερο στα «μαύρα ταξίδια» που είχε ξεκινήσει ο Ντανιέλ ήταν η γιαγιά του. Επί ένα μήνα, ίσως και παραπάνω, είχε περάσει το τσεμπέρι της πάνω από το στόμα και ούτε του μιλούσε ούτε του γελούσε. Κι η μάνα του κι η αδερφή του προσπάθησαν να τον μεταπείσουν, αλλά ο Ντανιέλ είχε πάρει πλέον την απόφασή του.
Καλύτερα κατσαχτσής, όσο επικίνδυνο κι αν ήταν, παρά πεινασμένος θαμώνας στους καφενέδες.
Ο Ντανιέλ και οι φίλοι του-τι φίλοι? Αδέρφια, ομογάλακτοι, από πιτσιρικάδες μαζί-τουλάχιστον δυο φορές τη βδομάδα περνούσαν στην απέναντι πλευρά, κεί στην από 'πατρίδα κι έφερναν εμπόρευμα. Ξεκινούσαν λίγο πριν σκοτεινιάσει κι όλη η γειτονιά έβγαινε έξω για να τους ξεπροβοδίσει, άλλος για να δώσει τις παραγγελιές του πότε για χένα πότε για τσάι, κι άλλος για να στείλει χαιρετίσματα σε κάποιον δικό του άνθρωπο που είχε μείνει στην άλλη μεριά των συνόρων.
Κάθε φορά περνούσαν κι από διαφορετικό πέρασμα. Πότε από το φαράγγι του διαβόλου, πότε από τους βάλτους, πάντα όμως από τα δικά τους χώματα, που τα ήξεραν όπως το κορμί τους. Οι συνοροφύλακες ήταν οι ξένοι κι όχι αυτοί. Οι ξένοι όμως ήταν οι κατακτητές. Ήταν αυτοί που είχαν κομματιάσει το Κουρδιστάν.
Κάθε πέρασμα των συνόρων ζιγκ ένα-ζακ με το θάνατο ήταν. Κάθε βήμα και μια παγίδα. Όταν ήρθε στην πόλη ο καινούργιος Τούρκος κουμαντάν το φιρμάνι ήταν σαφές. Ή συνεργάζεστε μαζί μου, δηλαδή μοιραζόμαστε τα κέρδη του εμπορίου, ή μαυροφορούνται οι μάνες κι οι γυναίκες σας.
Τότε άλλοι κατσαχτσήδες σταμάτησαν κι άλλοι συνεργάστηκαν με τον κατακτητή. Ο Ντανιέλ κι οι φίλοι του αγνόησαν τις διαταγές, δεν συμβιβάστηκαν, δεν έκαναν συμφωνίες κι άρχισε ένα ανελέητο κυνηγητό εναντίον τους.
Το χειμώνα τα μαύρα ταξίδια σταματούσαν γιατί αγρίευε ο καιρός, ηρεμούσαν όμως οι οικογένειες των κατσαχτσήδων. Τότε γίνονταν οι γιορτές τότε και οι γάμοι. Στο γάμο του φίλου του την είδε ο Ντανιέλ. Πανέμορφη, λυγερή, αγέρωχη. Δεν χρειάζονταν πολλά λόγια, οι ματιές φλυάρησαν. Ανατρέψουν τα παραδοσιακά κουρδικά έθιμα για την ένωση δύο Κι είπαν τόσα πολλά που παραλίγο ν 'ανθρώπων.
Ο γάμος του Ντανιέλ και της Ζιλάν ήταν σωστό πανηγύρι.
Μια βδομάδα έπαιζαν τα νταούλια κι οι ζουρνάδες. Άφθονοι οι μεζέδες και η ρακή. Όλη η πόλη πέρασε να ευχηθεί στους δυο νέους να γεράσουν στο μαξιλάρι ίδιο ... Οι μαγαζάτορες της περιοχής έκλεισαν τη μέρα του γάμου για να τιμήσουν τον φίλο τους κατσαχτσή που δεν ήξερε από ζύγια και νοθείες, που είχε μόνο μπέσα. Και μακάρι να ήταν η πρώτη φορά που θα έκλειναν τα μαγαζιά για τον Ντανιέλ ...
Και βρήκε αυτό το ζευγάρι ο πιο χειμώνας βαρύς ...
Οι λύκοι πεινούσαν κι άρχισαν να μπαίνουν μέσα στην πόλη. Ό Απ ', τι έλεγαν οι γεροντότεροι πάνω από τριάντα χρόνια είχε να συμβεί αυτό. Η ζωή των κατοίκων κινδύνευε. Τα σχολειά έκλεισαν. Τις νύχτες όλοι ξάπλωναν με το όπλο στο προσκέφαλο. Η επιθετικότητα των λύκων, αφού πέρασε από κοτέτσια και στάβλους, έφτασε στους ανθρώπους. Στο φυλάκιο των συνόρων είχαν μπει από το παράθυρο και είχαν επιτεθεί σε στρατιώτες. Η τοπική εξουσία αφού δεν κατάφερε τίποτα με τον κουμαντάν και τους ανθρώπους του, ζήτησε τη βοήθεια του Ντανιέλ, που είχε φήμη για τις παγίδες που έστηνε στους λύκους.
Σε μια τέτοια μεγάλη παγίδα, τα βλέμματα του Ντανιέλ και της λύκαινας που έχανε την αγέλη της διασταυρώθηκαν. Τα μάτια του λύκου, τα μάτια του κυνηγημένου. Απελπισία αλλά και πείσμα. Πάλη για ζωή με την κάννη του δυνατού στον κρόταφο. Κι όταν ο κουμαντάν έφτασε στο κατώφλι του σπιτιού του Ντανιέλ για να προσφέρει τάχα τη φιλία του και να ζητήσει ανακωχή, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση ...
Η ιστορία του Ντανιέλ και της Ζιλάν είναι πραγματική ιστορία. Απασχόλησε τα τουρκικά δικαστήρια και τις εφημερίδες προς το τέλος της δεκαετίας του 1960. Στην αρχή ήταν στα ψιλά. Μετά τον τρόπο όμως που ζήτησε τη δικαίωση η Ζιλάν, έγινε πρώτο θέμα.
Η αγάπη και η παλικαριά αυτού του ζευγαριού θα γίνει μοιρολόι και παραμύθι για τις επόμενες κουρδικές γενιές, που ίσως να μη ζουν κάτω από τη λαιμητόμο αυτών των συνόρων, που σκέπασαν γειτονιές, χώρισαν οικογένειες και στοίχισαν ζωές.
Η δεκαετία του ’50 δεν φορούσε τα καλά της για να με υποδεχθεί. Και γιατί να κάνει εξαίρεση σε μένα; Ένα ακόμη παιδί γεννιόταν στο Κουρδιστάν της Τουρκίας, σ’ έναν τόπο υποδουλωμένο που τον ρήμαζαν οι κατακτητές. Πάντως το σίγουρο είναι ότι το πρώτο μου κλάμα δεν είχε να κάνει με την απαράδεκτη συμπεριφορά της δεκαετίας, αλλά με τον πόνο της πρώτης ανάσας, απλά…
Είχα όμως και την τύχη με το μέρος μου, γιατί γεννήθηκα από αυτούς τους γονείς σε αυτή την οικογένεια, κι από μικρός έμαθα για πανανθρώπινες αξίες όπως η ελευθερία, τα δικαιώματα των ανθρώπων και των λαών. Με αυτό το θησαυρό στις αποσκευές μου πήγα για ανώτατες σπουδές στην Άγκυρα και μετά στην Κωνσταντινούπολη. Και δεν εντάχθηκα μόνο στο πανεπιστήμιο αλλά και στο Κουρδικό Κίνημα. Οι δυο χούντες της Τουρκίας, το 1971 και το 1980, προσπάθησαν να με τσακίσουν, να με εξοντώσουν. Κυνηγήθηκα, φυλακίστηκα και γνώρισα κάθε διαστροφή των βασανιστών-φυλάκων. Το 1984 δραπέτευσα. Ήρθα εδώ, στην Ελλάδα, και ζήτησα πολιτικό άσυλο.
Επαγγελματική σταδιοδρομία
Συνεργάτης-ανταποκριτής εντύπων: Özğürlük Yolu 1975, Roja Welat, Azadi, Denge Azadi, Denge Komkar 1984, Deng, Ronahi 1996. Διάφορα άρθρα και συνεντεύξεις στον ελληνικό Τύπο. Εργάστηκε επί σειρά ετών ως δημοσιογράφος στο Γ.Γ. Επικοινωνίας και Ενημέρωσης και είναι σήμερα Πολιτιστικός Ακόλουθος της Ελλάδας στο Κουρδιστάν Ιράκ.
Κοινωνική συνδικαλιστική δραστηριότητα
Μέλος Ένωσης Συντακτών Περιοδικού & Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ), μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ), της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων (IFJ), της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων (EFJ) και της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου (ΕΑΞΤ) και του Συνδικάτου Δημοσιογράφων του Κουρδιστάν (KJS). Εκπρόσωπος Σοσιαλιστικού Κόμματος Κουρδιστάν (ΡSK) 1984-1996. Μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας και της Διεθνούς Ένωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Κουρδιστάν.
Τα βιβλία μου
Επιμέλειες
Κεμάλ Μπουρκάϊ
«Οι Κούρδοι και το Κουρδιστάν» (Εκδόσεις Παπαζήση -1999)
The 50’s was not well-dressed enough to welcome me. And why should it make an exemption on me? Yet another child was born at Kurdistan, in Turkey, in a land occupied and ravaged by conquerors. For sure, though, my ‘premier cri’ had nothing to do with the unacceptable behaviour of the decade, but with the pain of my first breath.
But I had luck on my side because I was born by these parents in this family and since I was a child I learnt about the universal values such as freedom, and human rights and the rights of peoples. With this treasure on my pieces of luggage I attended higher education at the university of Ankara and then in Istanbul. And it was not only the university that I entered, but also the Kurdish movement. The two military juntas in Turkey, in 1971 and in 1980, tried to break me, to eliminate me. I was in search warrant, imprisoned, and I have known every perversion of torture-prison guards. In 1984 I escaped. I came here in Greece and I requested a political asylum.
Professsional Background
Correspondent of press prints: Özğürlük Yolu 1975, Roja Welat, Azadi, Denge Azadi, Denge Komkar 1984, Deng, Ronahi 1996. Various articles and interviews at the Greek Press.
Social and unionist activity
Member of the Union of Journalists in Magazine and Electronic Press (ESPIT), member of the General Council of the Panhellenic Federation of Journalists (PFJU), of the International Federation of Journalists (IFJ), of the European Federation of Journalists (EFJ) and of the Foreign Press Association of Greece (EAKST), member of Kurdistan Journalists Syndicate (KJS). Representative of the Socialist Party of Kurdistan (PSK) 1984-1996. Member of Amnesty International and of the International Union of Human Rights in Kurdistan.
«…Όταν το βουνό γίνεται πεδιάδα, χάνεται η ελπίδα ν’ ανέβεις στην κορυφή, αλλά μπορείς να σπείρεις»
Την Τετάρτη 19 Μαρτίου οι εκδόσεις NOVELBOOKS και ο ΙΑΝΟS παρουσιάσαν το βιβλίο
«Εκεί ο θεός κοιμόταν» του Τζεμίλ Τουράν.
Αποσπάσματα διαβάσαν οι:
Στέλλα Μαρή σκηνοθέτης -ηθοποιός- υπεύθυνη της «Minus two» και του «Pocket Flat Theatre Lab», Αγγελική Μπίνη από τη «Minus two» ηθοποιός, Χριστίνα Πανταζή και Σπύρος Γεώργας από το «Pocket Flat Theatre Lab» ηθοποιοί. Τραγούδησαν οι: Ηρακλής Κοντός( κιθάρα, φωνή, φυσαρμόνικα), Στέφανος Δεκεριάν (πιάνο, κιθάρα, φωνή), Έλσα Αφαντάκη ( φωνή, φλογέρα, κρουστά), Γεωργία Αχιλλεοπούλου (φωνή).
Εκεί βρέθηκα με μεγάλη μου χαρά κι εγώ και με υποδέχτηκε όπως και τον καθένα ξεχωριστά, ανοίγοντας τη μεγάλη του αγκαλιά και χαρίζοντάς μας από ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.
- Είναι μια ξεχωριστή ημέρα ήμερα για τον Τζεμίλ ή δύο;
- Είναι δύο. Δεν είναι μόνο η παρουσίαση του βιβλίου μου. Σήμερα είναι και εθνική εορτή των Κούρδων. Είναι 4 φίλοι ηθοποιοί που θα διαβάσουν το βιβλίο σαν θεατρικό έργο και θα τραγουδήσουν και άλλοι τόσοι. Θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί και θα είναι μια ξεχωριστή βραδιά.
- Πώς ανταποκρίθηκε ο κόσμος με την ανάγνωση του βιβλίου σας «Εκεί ο Θεός κοιμόταν»;
- Ο κόσμος ανταποκρίθηκε θετικά. Και σε όλα τα βιβλία μου. Πριν λίγο έμαθα και κάτι πολύ ευχάριστο. Ο εκδότης μου ΣΙΔΕΡΗΣ έχει προτείνει να μπει το βιβλίο μου στο διαγωνισμό για το βραβείο αναγνωστών που θα γίνει από το Public. Αν αρέσει λοιπόν το βιβλίο μου, θέλουμε την υποστήριξη όλων σας.
«Αντιπολεμική λογοτεχνία» χαρακτήρισε ο δημοσιογράφος και επί σειρά ετών φίλος του Τζεμίλ Τουράν, Γιάννης Ρουμπάτης, το βιβλίο «Εκεί ο Θεός κοιμόταν», μια ζωγραφισμένη εικόνα ενός παραλόγου του πολέμου. «Κι είναι ένας πόλεμος που δίνεται μέσα από τα μάτια ενός λογοτέχνη δημοσιογράφου που δεν φοβάται να εκτεθεί στους αναγνώστες του, όσο και ο ίδιος εκθέτει τους ήρωές του. Το κάνει με τέχνη γιατί καταλαβαίνει ότι δεν γράφει μια περιπέτεια. Ο θάνατος για αυτούς όλους που αντιμετωπίζουν το θάνατο δεν είναι μόνο μια περιπέτεια. Στιγματίζει την βαρβαρότητα και τον κυνισμό εκείνων που αποφασίζουν τους πολέμους. Αποτυπώνει και αναζητά τις αιτίες για τέτοιες συμπεριφορές, καθώς και τις επιπτώσεις τους. Ο Τζεμίλ περιγράφει την θηριωδία και τη φρικαλεότητα του πολέμου. Και θρηνεί για μια γενιά ανθρώπων που καταστραφήκαν και από αυτό τον πόλεμο όπως καταστραφήκαν όλες οι γενιές από όλους τους πολέμους. Μιλά για το σπίτι του, την μάνα, τον πατέρα του, τους φίλους του. Όμως σε κάθε πόλεμο όλες οι πλευρές έχουν πόνο και απώλειες».
Ο δημοσιογράφος ανέλυσε ιδιαίτερες στιγμές και αποσπάσματα του βιβλίου και σε λίγο τον πλαισίωσαν οι ηθοποιοί και οι μουσικοί. Στο πατάρι του Ιανού ήδη γινόταν το αδιαχώρητο.
Καλοτάξιδο, Τζεμίλ! Και καλή επιτυχία στο διαγωνισμό για το βραβείο των αναγνωστών!
Άλλα βιβλία του συγγραφέα:
«Το ματωμένο χιονολούλουδο» , «Τα μάτια του λύκου», «Η νύχτα που έβλεπε τη μέρα» και «Τα παιδιά του Αραράτ»
Κατερίνα Μαγουνάκη
© All rights reserved. YperNoisis 2019
IMPLEMENTED BY E-Resellers