Γεννήθηκα το 1989 στην Αθήνα. Από παιδί μου άρεσε να ονειροπολώ και να σκέφτομαι πως υπάρχει κάτι άλλο πέρα απ αυτό που φαίνεται με τα μάτια. Δημιουργούσα κόσμους ολόκληρους με τη φαντασία μου όπως κάθε παιδί. Αυτό κάποια στιγμή το έχασα προς την εφηβεία, ποτέ όμως δεν σταμάτησα να πιστεύω στον άνθρωπο και στην εξέλιξή του.
Έτσι από το Γυμνάσιο κιόλας αποφάσισα να γίνω ψυχολόγος κι έτσι κι έγινε. Το Μάη του 2011 ορκίστηκα ψυχολόγος και στην συνέχεια έλαβα και την άδεια άσκησης επαγγέλματος. Τότε ήρθε η ερώτηση: Μετά τι? Όπως τα έφερε η ζωή προσδοκίες, πεποιθήσεις ανατράπηκαν κι ακολούθησα ένα δρόμο που ούτε τον φανταζόμουν.
Ήρθε στο δρόμο μου η ενεργειακή εργασία μέσω της Shamballa, γνώρισα το NLP, πήρα το πρώτο επίπεδο του ThetaHealing. Έλαβα γνώσεις θεραπευτικού μασάζ, ρεφλεξολογίας, κινέζικης ιατρικής
Σημαντική στιγμή θεωρώ την επαφή μου με το σύστημα του Ροήζων και την ομάδα του όπου μου θύμισε αυτό που ήθελα από παιδί έναν καλύτερο κόσμο, που δημιουργείται από το όνειρο, μέσα από μας. Στη συνέχεια έμαθα το ενεργειακό σύστημα Huna, που προέρχεται από τους Σαμάνους της Χαβάη.
Αυτό όμως που προσωπικά με κέρδισε ήταν όταν εμφανίστηκε η σαμανική ιατρική στο δρόμο μου, όπου και νιώθω πως με εκφράζει περισσότερο. Ο στόχος παραμένει ο ίδιος, εγώ κι οι συνάνθρωποι μου μέσα απ την προσωπική εργασία και θεραπευτική διαδικασία να βρούμε την αληθινή μας δύναμη. Να μάθουμε να στεκόμαστε στη δύναμή μας. Λαμβάνοντας υποτροφία απ τη δασκάλα μου Chris Waters στο Γκλαστενμπέρυ της Αγγλίας, μπορώ να δίνω τη μύηση του MunayKi, τη Δύναμη της Αγάπης.
Θέλω να πιστεύω πως αν ως παιδί γνώριζα που βρίσκομαι σήμερα θα χαμογελούσα με χαρά κι εμπιστοσύνη. Κι αυτό γιατί μπορώ κι ονειρεύομαι και δρω για έναν άλλο κόσμο και το καλύτερο σε αυτό είναι πως μπορώ και το κάνω μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους με την ίδια πρόθεση
Βαλέρια Κουδουμογιαννάκη
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
6948378487
Υπονομεύουμε τον εαυτό μας όταν, στην προσπάθειά μας να λύσουμε ένα πρόβλημα, τελικά προκαλούμε ένα νέο ή το χειριζόμαστε με τέτοιον τρόπο που παρεμβαίνει στα μελλοντικά μας σχέδια ή αποδεικνύεται καταστροφικός για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Αν και όλοι έχουμε κάποια στιγμή υιοθετήσει, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, μια τέτοια συμπεριφορά, το πρόβλημα ξεκινά όταν αυτή επαναλαμβάνεται τακτικά, μέχρι που γίνεται συνήθεια. Το «αυτο-σαμποτάζ» είναι μια κατάσταση που επαναλαμβάνεται συστηματικά και εξελίσσεται μέσα στον χρόνο, γι’ αυτό και χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια για να σταματήσει. Στην ουσία πρόκειται για έναν λανθασμένο μηχανισμό άμυνας, για μια προσωρινή ανακούφιση, που σε βάθος χρόνου μας βλάπτει, αφού μπορεί εμείς να αρνούμαστε το πρόβλημα, αυτό όμως εξακολουθεί να υφίσταται και να διογκώνεται.
Τρεις «αυτοκαταστροφικές» συμπεριφορές
1. Η άρνηση των συναισθημάτων
Στην προσπάθειά μας να αποφύγουμε ή να αντιμετωπίσουμε τα αρνητικά συναισθήματα που μας κατακλύζουν, είναι πιθανό να υιοθετήσουμε συμπεριφορές οι οποίες, αντί να μας βοηθούν, μακροχρόνια μας βλάπτουν. Το να δραπετεύουμε από την πραγματικότητα μπορεί να φαντάζει επιθυμητό, αλλά τελικά μπορεί να μας βάλει σε μεγαλύτερες φασαρίες, επειδή, αρνούμενοι να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας, ουσιαστικά τις αφήνουμε να διαιωνίζονται. Βέβαια, το να καταφύγουμε στο λεγόμενο comfort food μετά από μια δύσκολη μέρα δεν θεωρείται προβληματική συμπεριφορά αν γίνεται π.χ. 2 φορές τον μήνα. Η κατάσταση εξελίσσεται σε πρόβλημα όταν γίνεται συστηματικά ή έχει επιπτώσεις στο βάρος, την υγεία και την ψυχική μας διάθεση. Αν το ξέσπασμα στο φαγητό καθιερωθεί ως τρόπος αντίδρασης απέναντι σε μια δύσκολη κατάσταση, τότε κινδυνεύουμε να εγκλωβιστούμε σε αυτόν.
Επίσης, ορισμένοι άνθρωποι εστιάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό στο αρνητικό γεγονός το οποίο βιώνουν, που τελικά παγιδεύονται σε μια επώδυνη κατάσταση αρνητικών συναισθημάτων. Στη συνέχεια, επιλέγουν ακραίες συμπεριφορές, ελπίζοντας ότι οι σωματικές αισθήσεις που τους προκαλούν θα είναι τόσο έντονες, ώστε να τους αποσπάσουν την προσοχή και να τους βοηθήσουν να ξεχαστούν.
Μερικές φορές, ωστόσο, σαμποτάρουμε τον εαυτό μας και λόγω «άγνοιας», εξαιτίας λανθασμένων πεποιθήσεων σχετικά με το ποια συμπεριφορά θεωρείται σωστή. Η λύπη, για παράδειγμα, συχνά μας οδηγεί στην απομόνωση. Αυτή την αντίδραση μπορεί να τη νιώθουμε σωστή, αλλά στην πραγματικότητα μας βλάπτει. Το να αποτραβιόμαστε από υγιείς καταστάσεις, όταν έχουμε κακή διάθεση, έχει ως αποτέλεσμα να την επιδεινώνουμε. Κοινό χαρακτηριστικό, πάντως, στις καταστροφικές συμπεριφορές είναι ότι νομίζουμε ότι μας βοηθούν, αλλά στην πραγματικότητα μας αποπροσανατολίζουν, βυθίζοντάς μας όλο και περισσότερο σε έναν φαύλο κύκλο.
Δυστυχώς, συχνά δεν καταλαβαίνουμε ότι μόνοι μας σαμποτάρουμε τον εαυτό μας και αυτό γιατί πολλές φορές οι συνέπειες των πράξεων και αποφάσεών μας δεν είναι άμεσες. Για να αντιληφθούμε το πώς μας επηρεάζουν, πρέπει να τις προβάλουμε σε βάθος χρόνου, να δούμε αν και κατά πόσο βλάπτουν τα μελλοντικά μας σχέδια και τις σχέσεις μας.
Η στροφή στις εξαρτήσεις
Η συστηματική αποφυγή ενός ανθρώπου να αντιμετωπίσει τα αρνητικά συναισθήματά του μπορεί να τον οδηγήσει σε κάποιου είδους εξάρτηση, προκειμένου να συντηρήσει την άρνησή του για το πρόβλημα ή να μην ασχοληθεί με αυτό. Η εξάρτηση, είτε αυτή εκφράζεται με τη μορφή κατάχρησης ουσιών (αλκοόλ, φάρμακα, ναρκωτικά) είτε ως προσκόλληση σε ένα άτομο, αποδεικνύεται επιβλαβής σε όλα τα επίπεδα, σωματικά και ψυχικά. Πρόκειται για μια λανθασμένη επιλογή, έναν «ανθυγιεινό» τρόπο να δραπετεύουμε από τα πράγματα που μας βασανίζουν. Ο εθισμός είναι μια δύσκολη περίπτωση -ας μη γελιόμαστε- και χρειάζεται μεγάλη δύναμη, επιμονή και θέληση για να τον ξεπεράσουμε. Η εξάρτηση μας αποδυναμώνει, γι’ αυτό και είναι σημαντική η αναζήτηση βοήθειας από έναν ειδικό και η υποστήριξη των αγαπημένων μας προσώπων.
Σπάμε τον φαύλο κύκλο!
*Κρατάμε ένα ημερολόγιο αναφορικά με το πώς αντιμετωπίζουμε τις στρεσογόνες καταστάσεις.
*Αναγνωρίζουμε τη συμπεριφορά που ακολουθούμε.
*Αποδεχόμαστε το πόσο μας βλάπτει.
*Εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να αντιδρά διαφορετικά, βρίσκοντας, με τη βοήθεια των δικών μας ανθρώπων ή ενός ειδικού, εναλλακτικές λύσεις αντιμετώπισης του προβλήματος, όπως π.χ. ένα νέο χόμπι.
2. Η δύναμη της αναβλητικότητας
Η αναβολή, η χρονική απόσταση που χωρίζει τις προθέσεις μας από το να γίνουν πράξη, η δράση που δεν αναλαμβάνουμε ποτέ, είναι ο πιο κοινός τρόπος να σαμποτάρουμε τον εαυτό μας. Και ενώ πιστεύουμε ότι η θέληση και οι λόγοι που γεννούν τους στόχους μας αρκούν για να μας κινητοποιήσουν, τελικά αποδεικνύεται ότι αυτό δεν ισχύει.
Η αναβλητικότητα είναι μια παράλογη καθυστέρηση. Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα είναι ψυχολογικό και όλες οι δυσκολίες που προκύπτουν ή τα εμπόδια που βάζουμε απορρέουν από αυτό. Μπορεί το μυαλό μας να γνωρίζει και να κατανοεί το τι πρέπει να κάνουμε, ωστόσο δεν έχουμε τη διάθεση να το κάνουμε. Έτσι, εστιάζουμε στα βραχυπρόθεσμα οφέλη, στο να νιώσουμε καλά αυτή τη στιγμή, θυσιάζοντας τα μακροπρόθεσμα οφέλη. Μάλιστα, όταν το πρόβλημα είναι χρόνιο και χαρακτηρίζει την καθημερινότητά μας, τότε κινδυνεύουμε να θυσιάσουμε ολόκληρη τη ζωή μας.
Υπάρχουν 4 βασικοί λόγοι για τους οποίους συνήθως κωλυσιεργούμε:
Δεν θέλουμε να κάνουμε πράγματα που δεν μας αρέσουν ή μας αναστατώνουν με οποιονδήποτε τρόπο. Για παράδειγμα, αναβάλλουμε μια επίσκεψη στον γιατρό, γιατί δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε μια ενδεχομένως αρνητική κατάσταση, αλλά θέλουμε να συνεχίσουμε να νιώθουμε καλά.
Συχνά οι προθέσεις μας ή/και ο στόχος μας είναι ασαφείς ή δεν είναι αρκετά ισχυροί για να μας κινητοποιήσουν. Αυτή η δίαιτα που ξεκινάει πάντα από Δευτέρα είναι ένα κλασικό παράδειγμα αναβολής.
Η προσοχή μας αποσπάται εύκολα. Θα γράψουμε, για παράδειγμα, την επιστολή που πρέπει, αφού πρώτα απαντήσουμε στο μήνυμα της φίλης, διαβάσουμε ένα mail, τσεκάρουμε το facebook, δούμε τι καιρό θα κάνει αύριο… και ξαφνικά η μέρα πέρασε και η επιστολή δεν έχει ακόμα γραφτεί.
Αναβάλλουμε πράγματα από φόβο, επειδή λόγου χάρη νομίζουμε ότι δεν έχουμε τις δυνάμεις και τα προσόντα που απαιτούνται ή ανησυχούμε για τα αποτελέσματα μιας πιθανής ενέργειας ή πρωτοβουλίας μας. Γενικά ο φόβος -το άγχος της αποτυχίας- είναι ένας παράγοντας που μας κρατάει πίσω.
Σημαντικό στοιχείο της αναβλητικότητας είναι η λεγόμενη αυτοεξαπάτηση, τα μικρά ψέματα που λέμε στον εαυτό μας προκειμένου να νιώσουμε καλύτερα που δεν κάνουμε αυτό που πρέπει, οι δικαιολογίες που εφευρίσκουμε ή τα προβλήματα που αφήνουμε άλυτα επειδή μας βολεύουν.
Ξεκινάμε σταδιακά
*Καλό είναι να θέτουμε μικρούς και εφικτούς στόχους και όχι μακρινούς και μεγάλους. Κάνοντας ένα βήμα τη φορά, θα πάρουμε θάρρος για να συνεχίσουμε και θα φτάσουμε σταδιακά στον τελικό μας στόχο.
*Φροντίζουμε να παίρνουμε συγκεκριμένες αποφάσεις και όχι να κάνουμε γενικές δηλώσεις.
*Βρίσκουμε αυτό που μας αποσπά την προσοχή και το απομακρύνουμε.
*Βάζουμε σε πρόγραμμα τη δουλειά μας και προσπαθούμε όσο γίνεται να το τηρήσουμε.
*Επιβραβεύουμε τον εαυτό μας κάθε φορά που καταφέρνουμε να τηρήσουμε το οργανόγραμμά μας.
3. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης
Μπορεί η μετριοφροσύνη να θεωρείται αρετή και ο υπέρμετρος εγωισμός να είναι κοινωνικά κατακριτέος, ωστόσο όταν το Εγώ καταπιέζεται σε υπερβολικό βαθμό, αυτό αποτελεί δείγμα χαμηλής αυτοεκτίμησης. Όταν συνεχώς υποτιμούμε τον εαυτό μας, γινόμαστε οι ίδιοι τροχοπέδη στην εξέλιξή μας, αφού η αρνητική εικόνα που έχουμε για εμάς τους ίδιους μας αποτρέπει από το να πάρουμε ρίσκα ή να θέσουμε υψηλούς στόχους.
Ακόμα χειρότερα, η προβολή μιας τέτοιας εικόνας αποτρέπει και τους άλλους από το να μας πάρουν στα σοβαρά, από το να μας αναθέσουν ρόλους και ευθύνες, και μας εμφανίζει λιγότερο ικανούς στην εκτέλεση καθηκόντων. Η διαρκής αναζήτηση έγκρισης και αποδοχής στα μάτια των άλλων δεν δείχνει πάντα πόσο εκτιμάμε τη γνώμη τους, αλλά μας κάνει να φαινόμαστε αδύναμοι και λιγότερο ικανοί.
Επίσης, η εξαρχής δήλωση της «ανικανότητάς» μας, όπως, για παράδειγμα, «Δεν θέλω να οδηγήσω. Είμαι κακή οδηγός», μας καλύπτει σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά. Ο φόβος της έκθεσης υπάρχει και στην περίπτωση αυτή, γι’ αυτό εμείς προειδοποιούμε τους γύρω μας για την έλλειψή μας, θέλοντας να εκμηδενίσουμε τις πιθανότητες αρνητικής κριτικής ή αρνητικού αποτελέσματος.
Όμως, στις ανταγωνιστικές κοινωνίες που ζούμε, όπου η ατομικότητα είναι κύριο χαρακτηριστικό, καλούμαστε συχνά να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας ως μοναδικό, να τον προβάλουμε όσο καλύτερα μπορούμε, προκειμένου να εξελιχθούμε. Ο χρόνος, όμως, που συνήθως μας δίνεται είναι ελάχιστος και μέσα στα στενά αυτά όρια πρέπει να παρουσιάσουμε τις καλύτερες και πιο δυνατές πτυχές μας, να δώσουμε τις καλές πληροφορίες που διαφορετικά δεν θα ήταν διαθέσιμες. Το να υποτιμάμε, λοιπόν, τον εαυτό μας δεν είναι δείγμα καλής συμπεριφοράς, αλλά χαμηλής αυτοεκτίμησης.
Μαθήματα αυτοεκτίμησης
*Φροντίζουμε να έχουμε μια σφαιρική άποψη για τα πράγματα, εστιάζοντας ισότιμα τόσο στις θετικές όσο και στις αρνητικές πλευρές του εαυτού μας.
*Καταγράφουμε τα 10 πράγματα για τα οποία είμαστε περήφανοι. Αν δεν μπορούμε μόνοι μας, ζητάμε τη βοήθεια των γύρω μας.
*Στοχεύουμε στην ενίσχυση των θετικών μας σημείων και στη βελτίωση των αρνητικών μας.
γράφει η ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ, MSc, ψυχολόγος υγείας, διευθύντρια Σπουδών του Κέντρου Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής.
Οι περισσότεροι από μας γνωρίζουμε ότι τα συναισθήματα υπάρχουν στη σφαίρα της σκέψης και της ενέργειας και σπανίως ότι σχετίζονται με χημικές ουσίες ή ότι έχουν ενσώματη βάση. Μία από τις σημαντικές προόδους στη νευροβιολογία αφορά την επίδραση της φυσικής ουσίας που ονομάζεται ωκυτοκίνη και το ρόλο που παίζει στη γέννηση για τον μετέπειτα συναισθηματικό δεσμό, στους ανθρώπους.
Στην πραγματικότητα, αυτή η περίεργη ουσία, ολοένα και περισσότερο φαίνεται να παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των κοινωνικών δεσμών και στο μυστηριώδες συναίσθημα που ονομάζουμε αγάπη.
Η αγάπη περιλαμβάνει την δημιουργία και διατήρηση ενός δεσμού μεταξύ ενός ατόμου ή αισθανόμενου όντος και ενός άλλου ατόμου ή αισθανόμενου όντος ή άψυχου αντικειμένου. Υπάρχουν πολλές μορφές αγάπης. Μερικοί άνθρωποι αγαπούν το σύζυγο ή το γονέα τους, κάποιοι αγαπούν το σκυλί τους περισσότερο από το σύζυγο ή το γονέα τους και μερικοί άλλοι αγαπούν το αυτοκίνητό τους περισσότερο από το σκυλί τους, το σύζυγό τους και τους γονείς τους!
Το «δέσιμο» είναι μια καθολική αρχή πίσω από το πώς οι άνθρωποι εμπλέκονται με άλλα έμψυχα και άψυχα αντικείμενα στην αγάπη και στο συναισθηματικό δεσμό. Η αγάπη είναι περισσότερο αισθητή τόσο στην παρουσία όσο και στην απουσία οποιουδήποτε αντικειμένου ή προσώπου με το οποίο δενόμαστε.
Η ωκυτοκίνη, η οποία είναι πλέον γνωστή ως η «ορμόνη της αγάπης», προωθεί τα συναισθήματα της αγάπης, τους κοινωνικούς δεσμούς και την ευημερία. Παράγεται όταν αγκαλιάζουμε, αγγίζουμε, φιλάμε ή χαϊδεύουμε, κατά τη διάρκεια του σεξ, του θηλασμού και σε άλλα θετικά κοινωνικά πλαίσια και αλληλεπιδράσεις.
Μερικοί άνθρωποι έχουν μειωμένη παραγωγή ωκυτοκίνης. Μπορεί να υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ αυτού του παράγοντα και εκείνους τους ανθρώπους που δεν μπορούν να αγαπήσουν ούτε να κάνουν δεσμό με τους άλλους ή με αντικείμενα. Η εξέλιξη ανέπτυξε αυτή τη διαδικασία μέσα μας για να προωθήσει την αναπαραγωγή μέσα από τη σεξουαλικότητα και έτσι υπάρχει μια σύνδεση ανάμεσα στην αγάπη και τη σεξουαλικότητα στις ερωτικές μορφές της αγάπης.
Ως θηλαστικά, είμαστε πιο σύνθετοι και η επιβίωση του είδους μας δεν περιλαμβάνει μόνο το ζευγάρωμα αλλά και την παρατεταμένη σύνδεση των δύο γονέων για την ανατροφή και την προστασία των νεογέννητων μωρών που εξαρτώνται πλήρως από τους φροντιστές τους. Σε κάποια είδη, όπως τους ανθρώπους, ο ρόλος του πατέρα υπερβαίνει την παροχή σπέρματος για τη διαδικασία του ζευγαρώματος.
Η διαδικασία των κοινωνικών δεσμών μας βοηθά επίσης στη συντήρηση και την ανθεκτικότητα απέναντι στο στρες και στις απειλές της ζωής. Όταν ένα πρόβλημα μοιράζεται, γίνεται πολύ μικρότερο. Ένας κοινωνικός δεσμός προάγει την υγεία σε όλες τις διαστάσεις της ύπαρξης και όλες οι ψυχολογικές μελέτες επιβεβαιώνουν αυτή την αλήθεια για την ποιότητα της ζωής και της υγείας των ανθρώπων που έχουν καλούς δεσμούς σε σύγκριση με τα μοναχικά άτομα και ζευγάρια που δεν έχουν καλή σύνδεση μεταξύ τους.
Στη βάση αυτής της κοινωνικής διαδικασίας συναισθηματικού δεσμού βρίσκεται η ωκυτοκίνη. Η ωκυτοκίνη είναι μια ουσία που παράγουμε φυσικά, ως άνθρωποι και η οποία αποτελεί ένα σημαντικό μέρος οποιασδήποτε διαδικασίας συναισθηματικού δεσίματος. Συνδέεται με το κεντρικό και αυτόνομο νευρικό σύστημα (ΑΝΣ) και τα συστήματα αυτά συμμετέχουν στη διαδικασία του κοινωνικού δεσμού.
Ένας βασικός παράγοντας που αποκάλυψε η νευροεπιστήμη είναι ότι οι νέοι κοινωνικοί δεσμοί είναι πιο πιθανό να σχηματιστούν κατά τη διάρκεια ή μετά από περιόδους ευαλωτότητας, συμπεριλαμβανομένης της γέννησης, του θηλασμού, της σεξουαλικής αλληλεπίδρασης και επίσης μετά από περιόδους στρες, ανησυχίας και τραύματος.
Αυτό αρχίζει να εξηγεί το πώς οι γυναίκες, που διαθέτουν υψηλότερα επίπεδα ωκυτοκίνης από τους άντρες, μπορεί να προσκολληθούν σε κακοποιητικές σχέσεις. Η κακοποίηση προκαλεί στρες, ανησυχία ή τραύμα και στη συνέχεια η έκκριση ωκυτοκίνης συνδέει το θύμα με το θύτη. Φαίνεται ότι στο μυαλό του θύματος, η μετάβαση από την κακοποίηση στην κατάσταση της μη κακοποίησης είναι ισοδύναμη με την ασφάλεια. Η δημιουργία ασφάλειας είναι ένα στοιχείο που προάγει τη δημιουργία ενός κοινωνικού δεσμού.
Αρχίζουμε να βλέπουμε ότι υπάρχει φυσικό και χημικό υπόβαθρο στην αγάπη, η οποία θεωρούνταν για πολύ καιρό διανοητική ψυχολογική διεργασία. Η ωκυτοκίνη είναι μία ορμόνη που υπάρχει μόνο στα θηλαστικά. Φτιάχνεται από τον εγκέφαλο, δρα στον εγκέφαλο και επηρεάζει τον υποθάλαμο και τις περιοχές του νευρικού συστήματος που διεγείρουν και επηρεάζουν τα συναισθήματα.
Ενώ η ωκυτοκίνη στον άνθρωπο σχετίζεται με τον τοκετό και το θηλασμό, έχει βρεθεί επίσης ότι παίζει καίριο ρόλο στη διαμόρφωση των αντιδράσεων στο στρες και στην ανησυχία προς την κατάσταση της ηρεμίας, καθώς και στη διευκόλυνση των θετικών κοινωνικών αλληλεπιδράσεων και στο δέσιμο. Στις γυναίκες που παράγουν περισσότερη ωκυτοκίνη από τους άνδρες, προάγει το μητρικό δεσμό με τα παιδιά.
Φαίνεται ότι στις γυναίκες η ωκυτοκίνη προάγει την επιλεκτική προτίμηση σε συντρόφους και στη μονογαμία, που είναι η βάση για τη δημιουργία σταθερών οικογενειακών δομών με τους συντρόφους και τα παιδιά. Έχει επίσης μια επίδραση που δημιουργεί ανθεκτικότητα απέναντι στην κατάθλιψη και ειδικότερα στην επιλόχεια κατάθλιψη, όπου υπάρχει φυσιολογικός τοκετός.
Η κολπική γέννηση επιτρέπει στο παιδί να επενδυθεί με ωκυτοκίνη και η ανάληψη του μωρού από τη μητέρα αμέσως μετά, επενδύει τη μητέρα με την ίδια ουσία και έτσι ξεκινά το χημικό μέρος της διαδικασίας πρόσδεσης μεταξύ της μητέρας και του παιδιού. Η γέννηση με καισαρική τομή αναστέλλει αυτή τη διαδικασία και έτσι εξηγείται το γεγονός ότι περισσότερες μητέρες που υποβάλλονται σε καισαρική τομή υποφέρουν από επιλόχεια κατάθλιψη και έχουν δυσκολίες πρόσδεσης με τα μωρά τους.
Σε κοινωνικά πλαίσια, η ωκυτοκίνη φαίνεται να δημιουργεί μια επίδραση «ασφάλειας» στους ανθρώπους για να κοινωνικοποιηθούν και να συνδεθούν. Είναι ενδιαφέρον ότι οι συναισθηματικά τραυματισμένοι άνθρωποι χάνουν μεγάλο μέρος από τη δυνατότητα παραγωγής ωκυτοκίνης και στη συνέχεια αντιλαμβάνονται ότι αισθάνονται συχνά «ανασφαλείς» σε κοινωνικά πλαίσια.
Φαίνεται ότι η έκκριση ωκυτοκίνης μπορεί να ανατροφοδοτεί το νευρικό σύστημα και να προάγει τη χαλάρωση. Οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε τη χαλαρωτική επίδραση που έχει ένα μασάζ αλλά λίγοι καταλαβαίνουν ότι η απελευθέρωση της ωκυτοκίνης στη διάρκεια του μασάζ είναι αυτή που δημιουργεί σε μεγάλο βαθμό αυτή την έντονη αίσθηση χαλάρωσης και φροντίδας.
Η ωκυτοκίνη δεν λειτουργεί από μόνη της. Φαίνεται να λειτουργεί σε συνεργασία με την ντοπαμίνη η οποία αποτελεί μέρος του συστήματος ανταμοιβής και ευχαρίστησης. Ίσως αυτές οι δύο ορμόνες εμπλέκονται στο συναισθηματικό μας στυλ ή στο ευρύ φάσμα των ατομικών διαφορών στις συναισθηματικές αντιδράσεις σε παρόμοιες καταστάσεις.
Η ντοπαμίνη εμπλέκεται επίσης, δια της απουσίας της, στην κατάθλιψη ενώ η παρουσία της μπορεί επίσης να είναι μια μορφή «εξάρτησης» που διέπει τους εθισμούς και ωστόσο διέπει επίσης την αγάπη. Γι’ αυτό και η απουσία της αγάπης μπορεί να επιφέρει εθισμό ή κατάχρηση ουσιών και η διατάραξη των κοινωνικών δεσμών δημιουργεί συχνά κοινωνικό άγχος και ευαλωτότητα.
Αυτό εμπλέκεται στις περιπτώσεις που ο δεσμός μητέρας-παιδιού διαλυθεί και δεν αποκατασταθεί. Το βρέφος τραυματίζεται έντονα όταν κλαίει στην αγωνία του και κανείς ασφαλής ή γνώριμος δεν έρχεται να ανακουφίσει τη διέγερσή του.
Αυτή η αγωνία συχνά δημιουργεί τις δυνητικές οδούς για μελλοντική ευαλωτότητα σε εξαρτήσεις και κατάχρηση ουσιών. Πολλές φορές όταν ένα μωρό που κλαίει παρηγορείται από τη μητέρα, απελευθερώνει ωκυτοκίνη στην επανένωση, καθώς οι επιδράσεις της ωκυτοκίνης είναι πιο εύκολα εμφανείς μετά από άγχος και στρες.
Στα εθισμένα άτομα, το στρες και το άγχος πυροδοτούν τις εθιστικές παρορμήσεις μέσα τους και ζητούν μια ανταμοιβή όπως η ωκυτοκίνη, που είναι ο εθισμός που συνδέεται με τη ντοπαμίνη. Γι’ αυτό η ανάρρωση από τον εθισμό συχνά υποστηρίζεται από τη δημιουργία και συνεχή συντήρηση κοινωνικών δεσμών, όπως οι «Ανώνυμοι Αλκοολικοί» ή στενοί συγγενείς και φίλοι.
Τα στρεσογόνα γεγονότα απελευθερώνουν τις ουσίες CRH και κορτιζόλη (ουσίες του στρες) και αυτές επηρεάζουν τις αντιδράσεις στο στρες. Η έκκριση ωκυτοκίνης συχνά ακολουθεί την αντίδραση στο στρες, οπότε ο φόβος μπορεί να καλλιεργήσει το έδαφος για την αγάπη και να εξασθενίσει το άγχος και το φόβο σε κοινωνικά περιβάλλοντα όπου μπορεί να αναπτυχθεί η αγάπη.
Υπάρχουν ενδείξεις ότι το συνεχιζόμενο στρες παρεμποδίζει τη διαδικασία έκκρισης και παραγωγής της ωκυτοκίνης. Αυτό μπορεί να εξηγεί σε κάποιο βαθμό την έλλειψη συναισθημάτων προς τους άλλους και ενσυναίσθησης σε κοινωνικά περιβάλλοντα και σχέσεις, που έχουν οι αντικοινωνικές και ψυχοπαθητικές/ναρκισσιστικές προσωπικότητες. Ο ρόλος του ψυχικού τραύματος και του στρες σε αυτού του είδους τις προσωπικότητες μπορεί να έχει νευρο-χημικό υπόβαθρο από την απουσία της ικανότητας παραγωγής ωκυτοκίνης και παρουσίας της στο σωματο-ψυχικό σύστημα. Επίσης, αυτές οι προσωπικότητες φαίνεται να έχουν περισσότερη Βαζοπρεσσίνη, η οποία είναι μια άλλη ορμόνη του στρες με παρόμοια δομή όπως τα μόρια ωκυτοκίνης.
Υπάρχουν ενδείξεις ότι η Βαζοπρεσσίνη αρχίζει να αυξάνεται και η ωκυτοκίνη μειώνεται. Η Βαζοπρεσσίνη παράγει αντιδράσεις αυτοάμυνας, όπως η συμπεριφορές υπερ-εγρήγορσης και υπεροχής που υπάρχουν στις προσωπικότητες που αναφέραμε προηγουμένως.
Περιέργως η Βαζοπρεσσίνη μπορεί επίσης να προάγει την «αγάπη» ή τους κοινωνικούς δεσμούς στους άνδρες, ακόμη και όταν αυτοί είναι σε υπερ-εγρήγορση και κινητοποίηση. Αυτό μπορεί να εξηγήσει τις καταστάσεις σεξουαλικού εθισμού στους άνδρες, όπου σε καταστάσεις στρες και άγχους, μπορεί να θέλουν να αυνανιστούν, να κάνουν σεξ ή να έχουν οργασμό για να εκτονωθούν και, ενδεχομένως, να εκκρίνουν ενδορφίνες και ντοπαμίνη μέσω της σεξουαλικής επαφής.
Αυτή η σύνδεση ωκυτοκίνης και Βαζοπρεσσίνης μπορεί να είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνδρες συνάπτουν ανταγωνιστικές και στενές σχέσεις στα κοινωνικά περιβάλλοντα ενώ στις γυναίκες, οι σχέσεις γίνονται με γνώμονα το δέσιμο και την οικειότητα. Οι γυναίκες έχουν συμπεριφορά πιο επικεντρωμένη στην οικογένεια και στην κοινότητα, ενώ οι άνδρες έχουν την τάση περισσότερο να είναι σε εγρήγορση, ανταγωνιστικοί και προσπαθούν να βελτιώσουν την κοινωνική τους θέση.
Έτσι, συνοπτικά γνωρίζουμε ότι η αγάπη είναι η μυστηριώδης δύναμη που μπορεί να υπερβεί οποιονδήποτε από εμάς σε οποιοδήποτε στάδιο και να επισκιάσει τις αισθήσεις και τις ευαισθησίες μας. Είναι σαφές ότι υπάρχει μια φυσική και χημική πλευρά σε όλη αυτή την κατάσταση ύπαρξης, που είναι θετική, ενισχύει τη ζωή, διευκολύνει την κοινωνικοποίηση και τη δημιουργία οικογένειας. Όλοι χρειαζόμαστε μια καλή δόση αγάπης στη ζωή μας !!
Παναγιώτα Δ. Κυπραίου, Ψυχοθεραπεύτρια – Συντονίστρια Σχολών Γονέων,
www.psychotherapeia.net.gr
Γιατί θεραπεία μέσω τέχνης
Είναι μια μορφή ομαδικής θεραπείας, που αποσκοπεί στην αυτογνωσία, στην προσωπική ανάπτυξη και στη θεραπεία.
Η ΤΕΧΝΗ είναι ίσως η μοναδική γνωστική διαδικασία που εκφράζει τα ψυχικά αποτυπώματά μας. Σε οποιαδήποτε άλλη διαδικασία πραγματοποίησης του στόχου μας, ακολουθούμε μια συγκεκριμένη τακτική .Στην τέχνη, η συναισθηματική διεργασία προηγείται της δημιουργίας κι έτσι το αισθητικό αποτέλεσμα φέρει την ατομική σφραγίδα μας.
Η φράση του Νίτσε
«Έχουμε την τέχνη για να μη μας συντρίψει η αλήθεια.
σε ποιούς απευθύνεται
Όσους επιθυμούν αυτεπίγνωση, αύξηση της δημιουργικότητας και εκφραστικότητας.
-Ενήλικες κάθε ηλικίας που επιθυμούν να έρθουν σε επαφή με την δημιουργικότητα τους, με τον εαυτό και τα συναισθήματα τους. Σ' αυτούς που θέλουν να μάθουν περισσότερα για τους διάφορους ρόλους που παίζουν στη καθημερινή ζωή κι ιδιαίτερα γι' αυτούς που τους έχουν καθηλώσει σε μη βοηθητικά σχήματα συμπεριφοράς.
-Εφήβους και παιδιά, μέσα ή έξω από το εκπαιδευτικό πλαίσιο, βοηθώντας τους για καλύτερες επιλογές ζωής, ωρίμανση της προσωπικότητας, ανάπτυξη της δημιουργικότητας τους κι αναγνώριση και αποδοχή της διαφορετικότητας από τους άλλους σαν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό.
-Οικογένειες μέσα ή έξω από το πλαίσιο μιας οικογενειακής ή συστηματικής θεραπείας.
-Ομάδες ανθρώπων με κάποιο κοινό πρόβλημα, όπως για παράδειγμα άτομα σε διαδικασία απεξάρτησης από ναρκωτικές ουσίες, νεαρές μητέρες που αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά μια εγκυμοσύνη, καρκινοπαθείς, πάσχοντες από AIDS, κ.ά.
-Ομάδες ανθρώπων σε κοινό εργασιακό περιβάλλον, π.χ. στελέχη επιχειρήσεων, εργαζόμενους σε Κέντρα Ψυχικής Υγείας κ.ά. για βελτίωση των σχέσεων και επικοινωνίας τους. Όπως επίσης σε καλλιτέχνες κι ειδικότερα ηθοποιούς για αύξηση της αυτεπίγνωσης και δημιουργικότητας στον χώρο της δουλειάς τους.
-Ενήλικες και παιδιά με συγκεκριμένες ψυχικές διαταραχές ή ειδικές ανάγκες εντός και εκτός ψυχιατρικών πλαισίων και ιδρυμάτων
Μουσικοθεραπεία
Εν αρχή η δόνηση..
εν αρχή ο ήχος..
Η γέννηση του σύμπαντος οφείλεται σε μια αρχική δόνηση
Η πεποίθηση των πρωτόγονων ότι η ασθένεια οφειλόταν σε ανώτερες μαγικές ή θεϊκές δυνάμεις, ανέπτυξε τον εξορκισμό ως τρόπο εξοστρακισμού των βλαβερών εκείνων οντοτήτων. Οι τελετές αυτές συνδύαζαν ήχους, μουσική.
Το παλαιότερο τεκμήριο ιατρικής πρακτικής με βάση τη μουσική είναι , οι Αιγυπτιακοί πάπυροι Kahun, αναφέρονται στη χρήση ενός μαγικού άσματος (ξόρκι) που συνέβαλε δραματικά στη θεραπεία ασθενειών.
Από το τέλος του 18ου αιώνα, οι επιστήμονες άρχισαν να ερευνούν την επίδραση της μουσικής στο ανθρώπινο σώμα. Τότε ήταν που εδραιώθηκε η αντίληψη ότι η μουσική επηρεάζει τον καρδιακό παλμό, την αναπνευστική λειτουργία, την κυκλοφορία του αίματος
Η καθιέρωση της Μουσικοθεραπείας ως κλάδος υγείας ξεκίνησε αμέσως μετά τον πρώτο και δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο ,για τη θεραπεία σωματικού και ψυχικού πόνου.
Χοροθεραπεία
Εν αρχή η κίνηση...
χωρίς κίνηση-ροη σταματά η ζωή..
Η κίνηση είναι αυτομάτως ο πιο άμεσος τρόπος επικοινωνίας μας. Από την αρχή της εμφάνισης του ανθρώπινου είδους το πέρασμα του ατόμου από τη ζωή έχει ισχυροποιηθεί και διευκολυνθεί από τελετουργικούς χορούς - γέννηση, γονιμότητα, συγκέντρωση τροφής, ερωτοτροπία, θεραπεία, θάνατος – κάθε πλευρά της ζωής είχε τον δικό της χορό. Η συμμετοχή σε τέτοιους χορούς έδινε μια δυνατή αίσθηση ταυτότητας, ενίσχυε την αίσθηση την κοινότητας και έδινε την απαραίτητη δύναμη για ανταπόκριση σε δύσκολες καταστάσεις.
Η πρωτοποριακή δουλειά του Rudolph Laban στη Γερμανία πριν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο προσέφερε μια γλώσσα η οποία έδωσε τη δυνατότητα μιας αντικειμενικής συζήτησης της ανάλυσης της ανθρώπινης κίνησης. Η συνεισφορά του στους τομείς της παρατήρησης της κίνησης, της καταγραφής, και της εφαρμογής τους σε όλες τις μορφές της ανθρώπινης προσπάθειας συνέβαλε στην θεωρητική και πρακτική βάση της χοροθεραπείας.
Εικαστική Θεραπεία
Και εγένετο η φαντασία..
από τις τοιχογραφίες των σπηλαίων στα εικαστικά αριστουργήματα..
Η Εικαστική Ψυχοθεραπεία είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας που επιτρέπει τη συναισθηματική έκφραση και «ίαση» μέσω εξωλεκτικών οδών. Η ζωγραφική είναι μια προβλητική τεχνική που επιτρέπει σε παιδιά και ενήλικες να δημιουργήσουν, να κατασκευάσουν μια εικόνα του κόσμου όπως τον βιώνουν.
Η Εικαστική Ψυχοθεραπεία προσφέρει έναν «καθρέφτη» στα συναισθήματα και στις σκέψεις. Σε αντίθεση με τον προφορικό λόγο, η εικόνα είναι κάτι που μένει. Είναι λοιπόν ένα είδος «χειροπιαστής μνήμης» γιατί ο άνθρωπος μπορεί να επιστρέψει σε μια εικόνα που έκανε παλιά και να τη διερευνήσει ξανά.
Θέατρο ως υπέρβαση του είναι...
ένωση σκηνικού-μάσκας-χορού-μουσικής -λογου=ρολος=φανταστικη πραγματικότητα.
Σε μία εποχή, πριν από τις Διονυσιακές τελετές και το διθύραμβο, παρατηρούνται τελετές μαγικού και λατρευτικού χαρακτήρα. Αυτές οι πρώιμες εκδηλώσεις, οφείλονται στην προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει ή να επηρεάσει τα φυσικά φαινόμενα από τα οποία πίστευε ότι εξαρτιόταν και τα είχε θεοποιήσει. Σ' αυτήν την πρωτόγονη μορφή αναπαράστασης εντοπίζονται οι απαρχές του δράματος.
Τον 7ο αιώνα ο ποιητής Αρίωνας συνέθεσε διθυράμβους.
Ο Διθύραμβος διαδόθηκε σε όλη την Αττική με γιορτές πάνδημες και επίσημες. Δημιουργήθηκαν τότε οι πρώτοι θίασοι με τους εθελοντές οι οποίοι με την χρήση της τρυγίας (κατακάθι του μούστου) μεταμφιέζονταν σε τράγους και χόρευαν τραγουδώντας το Διθύραμβο, που υμνούσε την ζωή και τους θριάμβους του Διονύσου.
Δραματοθεραπεία...
Ο Μελάμπους θεωρείται ο πρώτος θεραπευτής που χρησιμοποίησε στοιχεία δράματος για να θεραπεύει τις Προιτιδες από τη μανία τους.
στους πρόποδες του Κιθαιρώνα μέσα σε αρχαίο οχυρό βρίσκονται τα ερείπια του ιερού του Μελάμποδος και το πρώτο ψυχοθεραπευτήριο του κόσμου.
Μέσω της «Μεθόδου του ρόλου» ( Landy,1993) μας δίνεται η δυνατότητα να επεξεργαστούμε όχι μόνο τους σημαντικότερους ρόλους της καθημερινής μας ζωής, αλλά και το σύστημα των υπο-ρόλων που διαμορφώνει ,καθοδηγεί και καθορίζει τις καθημερινές μας συμπεριφορές, δημιουργώντας ένα λειτουργικό σύστημα ρόλων.
Οι απόψεις του Στανισλάβσκι για το χτίσιμο των ρόλων,
του Αρτό για ένα θέατρο της ωμότητας, του living theater και του La Mama περί της θεατρικής κοινότητας αλλά και του Γκροτόφσκι για ένα φτωχό θέατρο προετοίμασαν το έδαφος για την εμφάνιση και τη διαμόρφωση της δραματοθεραπείας,
παράλληλα βέβαια με την αλλαγή των αντιλήψεων στον χώρο της ψυχιατρικής και
τις ανάγκες αποσυλοποιησης και άρσης του αποκλεισμού της ψυχικής νόσου
Ιδιαίτερα ο Μπρεχτ με την κριτική απόσταση προσέφερε στη δραματοθεραπευτική τεχνική μια βασική παράμετρο , την «αισθητική απόσταση».
Εν κατακλείδι, η συγκεκριμένη μέθοδος επιδιώκει την έκφραση της «εσωτερικής σκηνής» μέσα από την βίωση των ρόλων και το «παράδοξο» του θεάτρου. Συνδέει το ασυνείδητο, με το θέατρο της καθημερινής μας ζωής επιτυγχάνοντας όχι μόνο την κάθαρση και την προσωπική μας ανάπτυξη, αλλά και αποτελεσματικές αλλαγές.
Μέθοδος
Ο άνθρωπος δεν είναι απαραίτητο να μιλήσει γι'αυτό το οποίο τον έχει πονέσει.
Αλλά κατασκευάζοντας ή παίζοντας έναν μυθικό ήρωα για παράδειγμα
μπορεί να προσεγγίσει το τραύμα του έμμεσα
Έλεγε ο Λάο Τσε ας πούμε ότι για να δούμε το βουνό πρέπει να πάρουμε απόσταση.
Έτσι συνδυάζεται η πραγματικότητα με μια δυνητική πραγματικότητα (φαντασία)
πως?
παιχνίδι και τελετουργία
το ένα προσφέρει χαρά το άλλο είναι ο τρόπος να μπαίνω και να βγαίνω από το ρόλο με ασφάλεια..
που οδηγεί?
στην εξέλιξη
στη θεραπεία
στη δημιουργία..
τη πιο βασική έκφανση για την αρχή της ζωής όπως το είχε διατυπώσει ο Φρόυντ (πατέρας της ψυχανάλυσης)
παίζω και δημιουργώ...εξελίσσομαι και θεραπεύομαι
κι όπως έλεγε και ο Μορένο ο πατέρας του Ψυχοδράματος
ζωή είναι να αγαπάς να αγαπιέσαι και να παίζεις...
Ψυχολόγος - Ψυχοπαιδαγωγός
Συμβουλευτική παιδιών και οικογένειας
Δραματοθεραπεία - Μουσικοθεραπεία
Ειδική αγωγή
© All rights reserved. YperNoisis 2019
IMPLEMENTED BY E-Resellers